Երբ Նոր տարին մանդարինից մանդարին էր գալիս

Էն տարիներին, երբ Ձմեռ պապն իսկական էր, իսկ տոնածառն անտառից էին բերում, երբ ձյունը ձնագնդի խաղալու համար էր գալիս, իսկ ցուրտը հալվում էր մեր շնչից, երբ ամեն տուն իր սահնակն ուներ, իսկ ամեն բակ՝ իր զառիթափը, երբ Նոր տարին մանդարինից մանդարին էր գալիս, իսկ տոնածառի խաղալիքները ջարդվել գիտեին, երբ մութը երբեք դատարկ չէր լինում, իսկ լռությունը երբեք՝ ճնշող...

Էդ տարիներին տանը մի ծաղիկ կար, որ կոչվում էր երջանկություն։ Էդ ծաղիկը ոչ ջրել էր պետք, ոչ խնամել, ինքն իրան աճում էր, անընդհատ ծաղիկ տալիս ու տունը լցնում իր մեղմ բույրով։ Մենք չէինք էլ նկատում նրան՝ կար, ինչպես սեղանը, աթոռը, պատից կախած` Անծանոթուհու նկարը...

Ու չնկատեցինք էլ, թե երբ դադարեց ծաղկել, երբ թոշնեց ու մեռավ՝ ծաղկամանի մեջ թողնելով մի քանի չորացած արմատ ու կոշտացած հող։ Չնկատեցինք, թե երբ մեր ունեցածը դարձավ մաղթանք, որ տոնից տոն կրկնում ենք, ինչպես անգիր արած բանաստեղծություն...

Հենրիկ Պիպոյան

Մեկնաբանություններ